Drogie Siostry i Bracia w Jezusie Chrystusie!
Z pewnością docierają do Was różne informacje o sytuacji na Białorusi, która jest naszym bezpośrednim, wschodnim sąsiadem. Nie brakuje komentarzy, że przeżywa teraz „swój sierpień”, co jest odniesieniem do wydarzeń, które miały miejsce przed wieloma laty w Polsce.
Zapraszam Was do stworzenia wspólnej więzi modlitewnej w najbliższą niedzielę 23 sierpnia 2020 roku. Niech z każdej parafii popłynie modlitwa o pokój i wolność dla Białorusi. Pamiętajmy też na co dzień w naszych osobistych modlitwach nie tylko o naszych współwyznawcach w tym kraju, ale także o całym białoruskim społeczeństwie, które pokojowo walczy o przemiany.
W ostatnich dniach w naszym przewodniku „Z Biblią na co dzień” pojawił się cytat niemieckiego teologa Petera Straucha: „Postawiłeś nas pośród sporów tego świata, abyśmy ogłaszali Twój pokój, który zaczyna się dopiero tam, gdzie człowiek jak dziecko zaufa Twojemu słowu.” Myślę, że doskonale pasuje do obecnej sytuacji. Postawieni zostaliśmy nie tyle w środku niepokoju, co tuż obok walki o godność, wolność i szacunek. Nie możemy zrezygnować z działania, w tym z modlitewnej inicjatywy.
Zwróciłem się z prośbą o przygotowanie tekstu modlitwy do Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Białymstoku. To parafia położona najbliżej granicy z Białorusią, więc najlepiej rozumie tamtejszą sytuację. Otrzymałem tekst, który dodaję poniżej, a który został przygotowany przez grupę ludzi z białostockiej parafii. Zachęcam do wykorzystania tej modlitwy.
Polecam również lekturę wywiadu z ks. Władimirem Tatarnikowem, proboszczem Parafii Ewangelicko-Luterańskiej św. Jana w Grodnie, z którym nasz Kościół jest w stałym kontakcie. Wywiad ukazał się na portalu ewangelicy.pl, a opublikowany został z wymownym tytułem: „Biliśmy w dzwony, aby milicja nie biła ludzi”.
Niech dobry Bóg będzie dla nas nieustannie źródłem pokoju!
Dziękuję za Wasze zaangażowanie i modlitewną łączność.
Biskup Jerzy Samiec
MODLITWA O BIAŁORUŚ
Przychodzimy do Ciebie, Wszechmogący Panie i Boże, który jesteś Bogiem porządku i pokoju. Przynosimy naszych wschodnich sąsiadów. Prosimy zatrzymaj przemoc, ujmij się za skrzywdzonymi, dodaj im sił, aby mogli przebaczyć tym, którzy ich skrzywdzili.
Powstrzymaj nienawiść, a w jej miejsce wlej wzajemny szacunek. Daj mądrość, roztropność i dar jedności wszystkim, którzy decydować będą o przyszłości Białorusi.
Powierzamy Tobie wszystkich angażujących się społecznie i narażających swoje życie, czy zdrowie. Prosimy pociesz tych, którzy podczas protestów stracili swoich bliskich, wzmocnij tych, którzy zostali fizycznie i psychicznie złamani.
Obdarz Panie naszych sąsiadów wolnością, sprawiedliwością i pokojem, a nas uczyń wrażliwymi na ludzką krzywdę, niesprawiedliwość i zło, abyśmy według naszych możliwości umieli właściwie reagować. Chcemy być solą i światłością tego świata! Amen.
Dom Modlitwy został wybudowany przez ewangelickich wiernych w Rząśniku w powiecie Świerzawa, w roku 1748. Był jednym z ponad dwustu drewnianych kościołów bez wieży, jakie powstawały wtedy na całym pruskim ówcześnie Śląsku. Od zakończenia II wojny światowej kościół popadał w ruinę. Ze względu na zły stan techniczny przeznaczono go do rozbiórki i w roku 2008 zdemontowano. 
Ratowania zabytku podjęli się właściciele Pałacu Łomnica oraz Stowarzyszenie Pielęgnacji Kultury i Sztuki Śląska, przewożąc ocalałe fragmenty budowli do Łomnicy. Ostatecznie powstała tu architektoniczna perła – wierna rekonstrukcja rząśnickiego Domu Modlitwy. Postawili go polscy i niemieccy cieśle, używając tych samych technik, którymi posługiwali się budowniczowie przed ponad dwustu pięćdziesięcioma laty.
Można tu było spotkać ludzi, którzy martwili się o swoją przyszłość. Można było zobaczyć rodziny stojące na rozdrożu swojego życia. Można sobie wyobrazić, jak szukali odpowiedzi na trudne, pełne trwogi ale i nadziei pytanie: co z nami będzie, jaka przyszłość nas czeka. Ściany takich jak ta budowli przyjmowały modlitwy, pytania, skargi, prośby, błagania i wyznania win.
Tutaj dwa postawione obok siebie kościoły, rzymskokatolicki i ewangelicki, wpisały się w krajobraz wielu miejscowości. Z drugiej strony, tutaj swoje żniwo zebrała wojna trzydziestoletnia. Dla protestantów oznaczała ona dotkliwe represje lub konieczność migracji w poszukiwaniu szczęśliwego i spokojnego życia. 
Przywiązanie do protestantyzmu często wiązało się represjami. Po wojnie pozwolono na budowę trzech kościołów, byleby przetrwały jak najkrócej – przynajmniej tak zakładał cesarz Ferdynand III Habsburg. Stąd obostrzenia dotyczące nietrwałych materiałów, miejsca poza murami czy drewnianej konstrukcji. Świdnica i Jawor do dziś chlubią się swoimi zabytkowymi perłami. 
Czasy na szczęście się zmieniały, a wraz z nimi zacierały się dawniejsze represyjne prawa i ograniczenia. Sto lat po zezwoleniu na budowę tylko trzech kościołów, ewangelicy mogli wznosić nowy rodzaj budowli sakralnych: Domy Modlitwy.
