Jeśli Pan domu nie zbuduje, próżno trudzą się ci, którzy go budują” tym słowem psalmisty ksiądz Thomas Seibel rozpoczął swoje pozdrowienia i życzenia skierowane do wałbrzyskiego zboru z okazji jubileuszu od partnerskiej parafii z Waldbröl i jakże właściwe to były słowa.
Kościół Zbawiciela w Wałbrzychu, którego jubileusz 225 lat od poświęcenia obchodziliśmy 29 września 2013 roku jest miejscem wyjątkowym na mapie Wałbrzycha, czymś więcej niż tylko budowlą, jest on również miejscem spotkań zawiązujących i budujących wspólnotę parafialną, ale także wspólnotę wszystkich wierzących. Tak samo jak otwarte są jego bramy na wszelkiego rodzaju wydarzenia – koncerty filharmonii, opery, koncerty gospel, podobnież otwarta jest wałbrzyska parafia na wszystkich szukających, potrzebujących pomocy, wsparcia, a również na wszelkiego rodzaju inicjatywy rozwijające Wałbrzych i wałbrzyszan.
Obchody tegoż jubileuszu rozpoczęły się jednak już tydzień wcześniej koncertem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu oraz Chóru Filharmonii Wrocławskiej pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka, którzy wykonali Wielką Mszę h-mol Jana Sebastiana Bacha, a kolejnym wydarzeniem był koncert finałowym VIII Warsztatów Gospel w Wałbrzychu. Swoistym uwieńczeniem było uroczyste nabożeństwo dziękczynne, podczas którego kazanie wygłosił zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP biskup Jerzy Samiec. W dziękczynnym nabożeństwie wzięli również udział zaproszeni księża, biskup diecezji wrocławskiej Ryszard Bogusz, księża współpracujący w duchu ekumenii z wałbrzyską parafią, przedstawiciele władz samorządowych, współpracownicy i sympatycy parafii oraz zbór. Już wchodząc do Kościoła nawet niezorientowani mogli zobaczyć, że nie jest to zwykłe nabożeństwo, gdyż u bram Kościoła grała orkiestra puzonistów parafii ewangelickiej Jaenkendorf/Ullersdorf, a nabożeństwo rozpoczęło się procesjonalnym wejściem do Kościoła duchownych poprzedzonych przez członków Rady Parafialnej. Podczas nabożeństwa zebrani mieli okazję wsłuchać się w pieśni wykonywane przez chór Jubilate Deo z parafii ewangelickiej w Mysłowicach, a o oprawę muzyczną dbał niezawodny organista wałbrzyskiego kościoła pan Maciej Skrzypczyk.
Patrząc na obecną wielkość zboru, aż trudno uwierzyć, iż dom modlitwy wybudowany w 1741 roku, posiadający 1000 miejsc siedzących, okazał się ówcześnie za mały dla stale powiększającego się zboru, w związku z tym 8 sierpnia 1785 roku położono kamień węgielny pod budowę nowego kościoła zaprojektowanego przez wybitnego architekta urodzonego w pobliskiej Kamiennej Górze Carla Gottharda Langhansa, natomiast przy budowie organów w 1913 roku firma Schlag ze Świdnicy poprosiła o konsultacje Alberta Schweitzera, laureata nagrody Nobla.
Kościół Zbawiciela jest jednym z najwybitniejszych dzieł architektury klasycystycznej na Dolnym Śląsku, a poświęcony został 24 listopada 1788 roku. Położony w samym centrum Wałbrzycha, jest jednym z elementów charakterystycznych krajobrazu miasta. Za sprawą starań proboszcza parafii stale można obserwować postęp w pracach renowacyjnych Kościoła, m.in. rząd nowych okien.
Podczas uroczystości wałbrzyski zbór usłyszał wiele gratulacji, i życzeń mamy nadzieję, że wszystkie one się spełnią, a przede wszystkim, że Bóg dalej będzie sprzyjał i trwał przy naszej wałbrzyskiej parafii i jej kościele „A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani.” Rzym 8,28.
M.S.
30 września 2013 roku oficjalnie został otwarty Dom Pomocy Społecznej „Samarytanin” prowadzony przez Diakonię Diecezji Wrocławskiej. 
Działa w kompleksie Ewangelickiego Centrum Diakonii i Edukacji we Wrocławiu i jest to druga tego typu placówka diakonijna w mieście. Uroczystości przewodniczyli bp Jerzy Samiec, zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP oraz bp Ryszard Bogusz, prezes Diakonii Polskiej i zwierzchnik Diecezji Wrocławskiej.
– Zgodnie z nakazem apostoła Pawła poświęcamy ten dom i Słowem Bożym i modlitwą – powiedział Biskup Kościoła. W modlitwie wyraził wdzięczność za blisko 25-letni okres zmian w naszym kraju, które między innymi pozwoliły na tworzenie przez instytucje kościelne takich miejsc centra diakonijne, służące ludziom potrzebującym.
Biskup Bogusz nawiązując do nazwy Domu przeczytał ewangeliczną przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, a po przecięciu wstęgi zwrócił uwagę, że placówka nie tylko będzie służyć pensjonariuszom, ale powstało tu czterdzieści nowych miejsc pracy. – To nie jest bez znaczenia, nawet w dużym mieście, jakim jest Wrocław – podkreślił. Przecięcia wstęgi, oprócz biskupów, dokonali dyrektorzy Centrum: ks. Robert Sitarek oraz Witold Grzesiak. W uroczystości wziął także udział bp Jan Szarek, emerytowany zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce i inicjator powstania przed dwudziestu laty Diakonii Polskiej. Obecni byli także członkowie diecezjalnej Rady Diakonii, duchowni Diecezji Wrocławskiej, przedstawiciele wrocławskiego magistratu, parafianie i pracownicy Centrum.
Oprócz nowego „Samarytanina” Ewangelickie Centrum Diakonii i Edukacji prowadzi we Wrocławiu drugą tego typu placówkę o tej samej nazwie. Mieści się przy ul Świątnickiej i posiada 104 miejsca. W ramach Centrum działają też publiczne szkoły specjalne i integracyjne: Gimnazjum Integracyjne, Liceum Ogólnokształcące (specjalne), Technikum Ekonomiczne (specjalne), Zasadnicza Szkoła Zawodowa (specjalna) w zawodach: krawiec, introligator, 2-letnie Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące (specjalne), Szkoła Przysposabiająca dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnością sprzężoną, Niepubliczny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy Specjalny z internatem, całodobowa placówka opiekuńczo-wychowawcza typu socjalizacyjnego „Tęcza”, całodobowa placówka opiekuńczo-wychowawcza typu socjalizacyjnego „Opoka”. Ponadto we Wrocławiu działają dwa ewangelickie przedszkola, jedno prowadzone przez ECDiE, drugie przez parafię Opatrzności Bożej. Obie placówki noszą nazwę „Wesołe Nutki” i blisko ze sobą współpracują. Więcej na 
21 września 2013 roku w Jaworze na Dolnym Śląsku odbyło się kolejne spotkanie partnerskie Parafii Ewangelickich Diecezji Wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce z terenu Dolnego Śląska i Okręgu Kościelnego Görlitz Kościoła Ewangelickiego Berlina Brandenburgii śląskich Górnych Łużyc (EKBO). 
Rozpoczęło się ono uroczystym nabożeństwem spowiednio-komunijnym w jaworskim Kościele Pokoju. Przybyłych powitał ks. Tomasz Stawiak – jaworski proboszcz. 
Liturgię prowadzili m.in.: ks. bp Ryszard Bogusz – zwierzchnik Diecezji Wrocławskiej KEA w RP, ks. Waldemar Pytel – proboszcz świdnickiej parafii ewangelickiej przy Kościele Pokoju. 
Kazanie wygłosił ks. Martin Herche – zwierzchnik ewangelików Okręgów Kościelnych Görlitz, Hoyerswerda i Cottbus. Obecne było liczne grono duchownych z obu krajów. Nabożeństwo uświetnił śpiew chórów z polskich i niemieckich parafii ewangelickich. 
Po nabożeństwie i posiłku odbył się panel dyskusyjny w jaworskim Teatrze. Poświęcony był tematyce partnerstwa między Diecezją Wrocławską i EKBO. Prowadził go ks. Cezary Królewicz. Jednocześnie odbyły się mecze piłki nożnej rozegrane pomiędzy drużynami z Polski i Niemiec. 
Grała młodzież oraz księża. Tradycyjnie odbył się jeszcze koncert chórów w Kościele Pokoju, a spotkanie zakończyło błogosławieństwo na podróż biskupów z obu krajów. Poprzedziło je zaproszenie ks. bpa Ryszard Bogusza do Wrocławia w roku 2014, gdzie w dniach 4-6 lipca odbędzie Spotkanie Chrześcijan Europy Środkowo-Wschodniej.
Położony na zboczu Kamiennej Góry kościół ewangelicki Marii Panny będący kościołem parafialnym Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Lubaniu jest najstarszym zachowanym kościołem dzisiejszego Lubania. Należy do najcenniejszych obiektów zabytkowych i jest od stuleci wizytówką miasta. Jego historia jest nierozerwalnie związana z historią miasta. Od czasów Reformacji XVI wieku służy mieszkańcom miasta, którzy w większości opowiedzieli się za Reformacją luterańską. Dawał schronienie w trudnych czasach kontrreformacji na Śląsku, jako tzw. kościół ucieczkowy, wszystkim mieszkańcom Uniegoszczy stając się ich nowym miejscem oddawania czci Bogu. Stało się to możliwe za zgodą rady miasta Lubania. Kościół pełnił również funkcję kaplicy cmentarnej, a w trudnym dla miasta czasie epidemii dżumy stał się miejscem pogrzebów zmarłych na skutek epidemii. Przy kościele znajdował się nieduży cmentarz, później powiększony istniał do lat 70-tych XX stulecia. Spoczęło na nim wielu zacnych obywateli miasta. Niestety pamięć o nich miała zniknąć, a skromna tablica upamiętniająca to miejsce jest raczej próbą zagłuszania wyrzutów sumienia niż autentyczną formą pamięci o dawnych mieszkańcach Lubania. Dziś jest miejscem wybiegu dla psów, nadużywania alkoholu i łamania ciszy nocnej.
Kościół ewangelicki Marii Panny do końca II wojny światowej był drugim kościołem parafii ewangelickiej obok niestety dziś już nieistniejącego, stojącego do roku 1957 tuż obok Wieży Brackiej, kościoła Krzyża Chrystusowego – zbudowanego przez ewangelików jako główny kościół miasta po pożarze kościoła św. Trójcy. W tym roku przypada 310 rocznica położenia kamienia węgielnego pod jego budowę.
Po II wojnie światowej kościół Marii Panny na Kamiennej Górze znów dał schronienie ewangelikom, którzy w okresie powojennym nie mogli korzystać z kościoła Krzyża Chrystusowego, którego prezbiterium i część dachu została spalona przez wycofujące się wojska niemieckie. Odbudowa została uniemożliwiona decyzją władz powojennych poprzez stopniowe wysadzanie i rozbiórkę kościoła od marca 1956 roku do marca 1957 roku.
Dlatego kościół Marii Panny jako jedyny w okresie powojennym kościół ewangelicki przejął funkcję kościoła parafialnego dla mieszkańców Lubania i okolic. W roku 1956 wysiłkiem ewangelików wykonano szereg prac remontowych, m.in. naprawiono ubytki w dachu. Pieczę nad kościołem pełniło wiele osób. Najbliżej byli Państwo Komendzińscy. Księża dojeżdżali, aby odprawiać nabożeństwa z Jeleniej Góry – Cieplic oraz z Wrocławia.
W roku 2005 poprzez powołanie samodzielnej Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Lubaniu kościół Marii Panny znów ma swojego duchownego zamieszkałego tuż przy kościele. Po wielu latach prac przygotowawczych i porządkowych wokół kościoła przyszedł czas na remont dachu kościoła. Zgromadzenie dokumentacji oraz środków finansowych na zrealizowanie tego przedsięwzięcia pozwoliło radzie parafialnej podjąć decyzję o rozpoczęciu koniecznego remontu w roku 2013. 
Parafianie zgromadzili środki własne Parafii, a instytucje krajowe i zagraniczne wsparły wysiłki lubańskiej Parafii Ewangelickiej. Należą do nich: Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego, Bratnia Pomoc im. Króla Szwedzkiego Gustawa Adolfa w Polsce oraz w Lipsku, Wspólnota Ewangelickich Ślązaków, Niemiecko-Polska Fundacja Ochrony Zabytków Kultury ze Środków Rządu Niemieckiego, Fundacja Eriki Simon, Fundacja Kościelna Ewangelickiego Śląska oraz inni prywatni darczyńcy. Pomoc zadeklarowało też wstępnie miasto Lubań. Remont dachu kościoła z dużą troską i zrozumieniem wspiera Pan Wojciech Kapałczyński – konserwator zabytków z Jeleniej Góry. Nad pracami nadzór sprawuje Zespół Inżynierów Ałykow z Lubania. Wykonawcą jest firma Podlacki z Wojcieszowa. Na dachu położona zostanie nowa dachówka firmy Walther z Langenzenn. Zakończenie prac w zależności od pogody powinno nastąpić w październiku.
Remont dachu kościoła ewangelickiego Marii Panny w Lubaniu jest początkiem planowanego remontu całego kościoła. Przewidywana jest rekonstrukcja historycznej wieży, która swoją strzelistością wpisywała się w krajobraz miasta. Konieczne są też prace remontowe sklepień we wnętrzu kościoła.