Boże nadziei, miłosierny Ojcze, wznosimy do ciebie nasze serca!
Wpośród ciemności wojny dostrzegamy światłość Twojego Królestwa,
wpośród rozpaczy doświadczamy tajemnicy wiecznej nadziei,
wpośród brutalnej rzeczywistości wojny odkrywamy głębię wiary.
Kochający nasz Ojcze, do Ciebie wznosimy dziś naszą modlitwę.
Doświadczając trwającej od dwóch lat, wyniszczającej wojny,
która każdego dnia niesie ze sobą zniszczenie i śmierć,
czujemy się wyczerpani.
Nasze wołania stają się coraz cichsze, ale jednocześnie bardziej ufne:
Wiemy, że Ty nas wysłuchujesz.
Widzimy Ciebie, Niewidzialnego, oczyma naszej duszy,
słyszymy głos Twojego Ducha Świętego, który bez słów przemawia w naszych sercach,
rozpoznajemy Twoje oblicze w miłosierdziu i miłości Twoich dzieci.
Boże, nasze wiara nie upadła, lecz stała się głębsza.
Boże naszego wybawienia!
Bliżej, niż kiedykolwiek wcześniej odczuwamy, czym jest wieczność,
gdy otwiera się przed nami wpośród bólu, ruin i śmierci.
Jej korzenie oparte są głęboko na rzeczywistości Twojego Królestwa.
Miłosierny Ojcze, nasza nadziejo!
Dziś doświadczamy jeszcze silniejszej niepewności, niż przed rokiem.
Rok temu nie było w Ukrainie światła elektrycznego, lecz ludzie oczekiwali, że wkrótce rozbłyśnie światłość wyzwolenia.
Mgła niepewności stała się jeszcze gęstsza,
Lecz niedostrzeżenie nasza nadzieja staje się silniejsza przez działanie Twojego Ducha Świętego.
Wierzymy, że zbliża się dzień Twego powtórnego przyjścia,
dzień uwolnienia i sprawiedliwej odpłaty,
dzień, w którym zniknie grzech, a moc niesprawiedliwości na zawsze upadnie,
dzień, w którym kłamliwe usta na zawsze zostaną uciszone.
Boże nasz, okaż miłosierdzie Ukrainie!
Strach towarzyszy życiu ludzi,
wielu oddało swoje życie, rodziny zostały rozdzielone.
Pociesz wszystkich, którzy utracili swoich najbliższych, wdowy i osierocone dzieci,
W łasce swojej ratuj zniszczone miasta i wsie i pozwól, by ludzie mogli znów powracać do swoich domów, a rodziny, by znów mogły być razem.
Pomóż łagodzić złość i ból cierpiących,
Daj sprawującym władzę umiejętność właściwego oceniania sytuacji i mądrość w podejmowaniu decyzji.
Wlej w poranione ciała i złamane serca prawdziwą nadzieję życia.
Boże, obdarz nas pokojem!
Błogosław Twojemu Kościołowi!
Przyjdź, Twoje Królestwo!
Przyjdź, Panie Jezu! Amen.
W dniu 10 maja 1945 r. wśród zgliszcz wypalonego Breslau, przedzierają się członkowie Polskiej Grupy Naukowo–Kulturalnej. Grupa ta, kierowana przez pełnomocnika Rady Ministrów ds. Ziem Odzyskanych Bolesława Drobnera, ma za zadanie organizacje polskiej administracji i przejęcie istniejących obiektów oraz odbudowę życia naukowego i kulturalnego.
Na tle prezentowanych na dużym ekranie fotografii i dokumentów z różnych lat życia księdza profesora Niemczyka, jego życiorys przedstawił ks. Marcin Orawski. Uczestniczący w nabożeństwie wnuk księdza profesora – Paweł Niemczyk, podziękował zgromadzonym za zachowaną przez te lata pamięć o dziadku i utrwalenie jej tablicą pamiątkową. Ciepłym, łamiącym się ze wzruszenia głosem, o swoim księdzu wspominała Eugenia Barylińska. Jedyna z wrocławskiej parafii, która pamięta księdza profesora z tamtych trudnych, powojennych lat. Jej wzruszająca opowieść o pierwszym spotkaniu z polskim duchownym w zniszczonym niemieckim mieście i doprowadzeniu jej przez księdza Niemczyka do konfirmacji, przybliżyła obecnym niezwykłą postać księdza profesora.