Adres Parafii:
57-300 Kłodzko ul. Kolejowa 2/2,
Kontakt:
tel./faks.: ( +48 74 ) 867 42 91
e-mail: klodzko@luteranie.pl
konto bankowe: 73 1500 1155 1219 5006 1720 0000
Kancelaria parafialna
Kancelaria parafialna czynna:
- we wtorki w godz. 10:00 – 12:00
- w czwartki w godz. 16:00-17:00
- w niedziele po nabożeństwie
Duszpasterz Parafii:
ks. Robert Sitarek, proboszcz administrator
(ord. 27.11.1994)
Kurator Parafii:
Małgorzata Nesterowska
Kościół parafialny:
Kaplica w Domu Parafialnym
Adres: 57-300 Kłodzko, ul. Kolejowa 2
Nabożeństwa niedzielne:
- w Kłodzku w 1., 3. i 5. niedzielę o godz. 10:00
( ul. Kolejowa 2 ,57-300 Kłodzko )
- w Opolnicy w 3. niedzielę o godz. 10:00 ( zamiennie z Kłodzkiem )
( w kościele Zbawiciela, Opolnica nr 19, 57-256 Bardo )
- w Kudowie Zdroju w 2. niedzielę miesiąca o godz. 11:30
( Kościół Chrystusa Króla, Góra Parkowa, nabożeństwa domowe, 57-350 Kudowa Zdrój )
- w Ząbkowicach Śląskich w 4. niedzielę miesiąca o godz. 9:00
( Kaplica, ul. Piastowska 8, 57-200 Ząbkowice Śląskie )
Nabożeństwa tygodniowe: adwentowe, pasyjne i inne świąteczne i okolicznościowe wg ustalonego porządku dostępnego w kancelarii parafialnej.
Lekcje religii:
Lekcje religii odbywają się po nabożeństwie.
Godzina biblijna:
W 2. piątek miesiąca o godz. 16:00.
Spotkania z osobami zainteresowanymi kościołem ewangelickim:
Zgodnie z bieżącymi ustaleniami. Należy skontaktować się z duszpasterzem Parafii.
Inne działania Parafii:
- Stacja Diakonijna
Adres: ul. Kolejowa 2, 57-300 Kłodzko,
tel./faks.: ( +48 74 ) 867 42 91
tel.: 609 887 952
- Ośrodek Wypoczynkowy ZŁOTA JABŁOŃ
Adres: Opolnica 1, 57-256 Bardo
tel./faks.: ( +48 74 ) 816 78 36
KAPLICA W KŁODZKU w Domu Parafialnym
Dzisiejsza parafia Kłodzko obejmuje swoim zasięgiem teren dawnego hrabstwa kłodzkiego oraz południową część Dolnego Śląska. Pierwsze nabożeństwo luterańskie odprawiono w Kłodzku w 1531 r. Od 1562 r. luteranie stanowili tu większość i przejęli kościół parafialny. Specyficzne położenie tego regionu, oddalenie od centrów władzy, górzysty i lesisty teren sprzyjał również ukrywaniu się zwolenników różnych „nowinek”, szczególnie husyckich. Szybko stali się oni wyznawcami schwenkfeldyzmu (Kaspar von Schwenckfeld do luteranizmu włączył szeroki program społeczny), niekiedy ogarniającego całą populację niektórych miasteczek. Radykalizm społeczny spowodował równoczesne wystąpienie przeciwko nim zarówno katolików jak i… protestantów. Rozproszeni i ukrywający się członkowie tej społeczności w 1734 r. wyemigrowali do Ameryki, gdzie praktykują do dzisiaj.
Cesarska komisja powołana w 1558 r. w celu zbadania stanu duchowieństwa w hrabstwie kłodzkim, nie należącym wówczas politycznie do Śląska, stwierdziła, iż na 28 egzaminowanych przez nią duchownych, tylko 4 można było uznać za katolickich, a z tych i tak 2 jest żonatych. W końcu XVI w. w Kłodzku pozostali już tylko nieliczni katolicy. Nowa liturgia promieniowała na całą Ziemię Kłodzką, w której działało aż 81 kościołów ewangelickich. Na początku XVII wieku w hrabstwie kłodzkim ostało się jedynie 11 kościołów katolickich (wkrótce tylko 1).
Duży wpływ na dzisiejszą strukturę wyznaniową ziemi kłodzkiej miała defenestracja urzędników cesarskich w Pradze wywołując pustoszącą wojnę trzydziestoletnią. W obliczu zagrożenia dla czechów i protestantyzmu na pomoc ruszyli najsilniej z nim związani mieszkańcy okolic Kłodzka – nie tylko prawie komplet rycerstwa, lecz również liczne chłopstwo, a nawet mieszczanie. W bitwie pod Białą Górą (1620) przegraną przez wojska czesko-protestanckie – wyginęła najsilniejsza warstwa społeczna – szlachta i wolni sołtysi. Reszta uciekła przed represjami zwycięskiego obozu. Mimo to, protestanckie mieszczaństwo i załoga kłodzkiego zamku pod dowództwem hr. B.Thurna z powodzeniem bronili się przed dziesięciokrotnie silniejszymi wojskami cesarskimi dowodzonymi przez hr. von Lichtensteina aż do 1622 roku, czyli najdłużej na ziemiach Habsburgów. Miasto było bombardowane. Według niektórych źródeł zniszczono wówczas 900 domów (prawdopodobnie jest to liczba nieco przesadzona). Cesarz Ferdynand II, mimo potwierdzenia Listu majestatycznego jako prawa obejmującego cały Śląsk, nakazał jednak w dobrach królewskich oraz katolickich takie postępowanie, jakby przestał on obowiązywać. Na pierwszy ogień poszło hrabstwo kłodzkie jako leżace przy granicy Śląska. W 1623 r. zostało ono przekazane biskupowi wrocławskiemu i z jego to zarządzeń nastąpiła przymusowa rekatolicyzacja wszystkich podległych mieszkańców. Wydalono wtedy 120 duchownych i nauczycieli ewangelickich, odebrano kościoły i szkoły, urzędy obsadzono katolikami oraz dokonano masowej konfiskaty majątków szlachty protestanckiej, a warunkiem zwrotu było przyjęcie wiary katolickiej. To wraz z napływem obcego osadnictwa i umiejętną akcją propagandową (ośrodki pielgrzymkowe) niemal całkowicie usunęło ewangelicyzm z tej ziemi. Nie zmieniło tego nawet długie przebywanie w protestanckiej prowincji śląskiej. We wrześniu 1939 r. ewangelicy stanowili zaledwie 11% ludności okręgu kłodzkiego.
Do 1945 r. luteranie w Kłodzku posiadali własną świątynię, był nią obecny kościół św. św. Jerzego i Wojciecha. Obecnie do celów kultowych wykorzystywana jest sala zborowa w murowanym budynku z początku XX w. byłego oddziału terenowego Śląskiego Ewangelickiego Towarzystwa Prasowego przy ulicy Kolejowej 2.
KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA PANA w Kudowie
Do czasów pruskich hrabstwo kłodzkie stanowiło odrębną od Śląska jednostkę administracyjną, podporządkowaną bezpośrednio Koronie czeskiej, czyli królowi czeskiemu, bywającemu również cesarzem. Przekazanie (na drodze sprzedaży) starostwa arcybiskupowi salzburskiemu Ernestowi Habsburgowi w 1548 r. zainicjowało ostry kurs kontrreformacyjny. W jego ramach przeprowadzono m.in. egzamin z prawomyślności, w wyniku czego większość duchownych protestanckich musiała opuścić tą ziemię. Śmierć arcybiskupa w 1560 roku przerwała takie działania do okresu po bitwie pod Białą Górą.
Za sprawą Braci Czeskich (Kościół reformowany) Kudowa była protestancką enklawą w katolickim hrabstwie kłodzkim. Z woli króla Prus Fryderyka Wilhelma II (reformowany) w Pstrążnej (centrum mniejszości czeskiej) miał powstać kościół. Ostatecznie barokowy kościół p.w. Chrystusa Pana powstał w Kudowie na ówczesnym Wzgórzu Zamkowym (obecnie Parkowym). Kościół ten, zwany niekiedy „Husycką Kaplicą” powstał w 1797 r. Do 1811 roku służył reformowanym oraz nielicznym luteranom. Po tej dacie luteranom.
Wyposażenie tego kościoła pochodzi z późniejszegoi okresu: eklektyczne organy firmy „Schlag und Söhne” ze Świdnicy (z 1874 i 1879 r.), a od 1975 roku rokokowy ołtarz przeniesiony z nieczynnego kościoła w Unisławiu k/Wałbrzycha.
Historia Parafii w Kłodzku:
Dzisiejsza parafia Kłodzko obejmuje swoim zasięgiem teren dawnego hrabstwa kłodzkiego oraz południową część Dolnego Śląska. Pierwsze nabożeństwo luterańskie odprawiono w Kłodzku w 1531 r. Od 1562 r. luteranie stanowili tu większość i przejęli kościół parafialny. Specyficzne położenie tego regionu, oddalenie od centrów władzy, górzysty i lesisty teren sprzyjał również ukrywaniu się zwolenników różnych „nowinek”, szczególnie husyckich. Szybko stali się oni wyznawcami schwenkfeldyzmu (Caspar von Schwenckfeld do luteranizmu włączył szeroki program społeczny), niekiedy ogarniającego całą populację niektórych miasteczek. Radykalizm społeczny spowodował równoczesne wystąpienie przeciwko nim zarówno katolików jak i… protestantów. Rozproszeni i ukrywający się członkowie tej społeczności w 1734 r. wyemigrowali do Ameryki, gdzie praktykują do dzisiaj.
Cesarska komisja powołana w 1558 r. w celu zbadania stanu duchowieństwa w hrabstwie kłodzkim, nie należącym wówczas politycznie do Śląska, stwierdziła, iż na 28 egzaminowanych przez nią duchownych, tylko 4 można było uznać za katolickich, a z tych i tak 2 jest żonatych. W końcu XVI w. w Kłodzku pozostali już tylko nieliczni katolicy. Nowa liturgia promieniowała na całą Ziemię Kłodzką, w której działało aż 81 kościołów ewangelickich. Na początku XVII wieku w hrabstwie kłodzkim ostało się jedynie 11 kościołów katolickich (wkrótce tylko 1).
Duży wpływ na dzisiejszą strukturę wyznaniową ziemi kłodzkiej miała defenestracja urzędników cesarskich w Pradze wywołując pustoszącą wojnę trzydziestoletnią. W obliczu zagrożenia dla czechów i protestantyzmu na pomoc ruszyli najsilniej z nim związani mieszkańcy okolic Kłodzka – nie tylko prawie komplet rycerstwa, lecz również liczne chłopstwo, a nawet mieszczanie. W bitwie pod Białą Górą (1620) przegraną przez wojska czesko-protestanckie – wyginęła najsilniejsza warstwa społeczna – szlachta i wolni sołtysi. Reszta uciekła przed represjami zwycięskiego obozu. Mimo to, protestanckie mieszczaństwo i załoga kłodzkiego zamku pod dowództwem hr. B.Thurna z powodzeniem bronili się przed dziesięciokrotnie silniejszymi wojskami cesarskimi dowodzonymi przez hr. von Lichtensteina aż do 1622 roku, czyli najdłużej na ziemiach Habsburgów. Miasto było bombardowane. Według niektórych źródeł zniszczono wówczas 900 domów (prawdopodobnie jest to liczba nieco przesadzona). Cesarz Ferdynand II, mimo potwierdzenia Listu majestatycznego jako prawa obejmującego cały Śląsk, nakazał jednak w dobrach królewskich oraz katolickich takie postępowanie, jakby przestał on obowiązywać. Na pierwszy ogień poszło hrabstwo kłodzkie jako leżace przy granicy Śląska. W 1623 r. zostało ono przekazane biskupowi wrocławskiemu i z jego to zarządzeń nastąpiła przymusowa rekatolicyzacja wszystkich podległych mieszkańców. Wydalono wtedy 120 duchownych i nauczycieli ewangelickich, odebrano kościoły i szkoły, urzędy obsadzono katolikami oraz dokonano masowej konfiskaty majątków szlachty protestanckiej, a warunkiem zwrotu było przyjęcie wiary katolickiej. To wraz z napływem obcego osadnictwa i umiejętną akcją propagandową (ośrodki pielgrzymkowe) niemal całkowicie usunęło ewangelicyzm z tej ziemi. Nie zmieniło tego nawet długie przebywanie w protestanckiej prowincji śląskiej. We wrześniu 1939 r. ewangelicy stanowili zaledwie 11% ludności okręgu kłodzkiego.
Do 1945 r. luteranie w Kłodzku posiadali własną świątynię, był nią obecny kościół św. św. Jerzego i Wojciecha. Obecnie do celów kultowych wykorzystywana jest sala zborowa w murowanym budynku z początku XX w. byłego oddziału terenowego Śląskiego Ewangelickiego Towarzystwa Prasowego przy ulicy Kolejowej 2.
Kościół Chrystusa Pana w Kudowie:
Do czasów pruskich hrabstwo kłodzkie stanowiło odrębną od Śląska jednostkę administracyjną, podporządkowaną bezpośrednio Koronie czeskiej, czyli królowi czeskiemu, bywającemu również cesarzem. Przekazanie (na drodze sprzedaży) starostwa arcybiskupowi salzburskiemu Ernestowi Habsburgowi w 1548 r. zainicjowało ostry kurs kontrreformacyjny. W jego ramach przeprowadzono m.in. egzamin z prawomyślności, w wyniku czego większość duchownych protestanckich musiała opuścić tą ziemię. Śmierć arcybiskupa w 1560 roku przerwała takie działania do okresu po bitwie pod Białą Górą.
Za sprawą Braci Czeskich (Kościół reformowany) Kudowa była protestancką enklawą w katolickim hrabstwie kłodzkim. Z woli króla Prus Fryderyka Wilhelma II (reformowany) w Pstrążnej (centrum mniejszości czeskiej) miał powstać kościół. Ostatecznie barokowy kościół p.w. Chrystusa Pana powstał w Kudowie na ówczesnym Wzgórzu Zamkowym (obecnie Parkowym). Kościół ten, zwany niekiedy „Husycką Kaplicą” powstał w 1797 r. Do 1811 roku służył reformowanym oraz nielicznym luteranom. Po tej dacie luteranom.
Wyposażenie tego kościoła pochodzi z późniejszegoi okresu: eklektyczne organy firmy „Schlag und Söhne” ze Świdnicy (z 1874 i 1879 r.), a od 1975 roku rokokowy ołtarz przeniesiony z nieczynnego kościoła w Unisławiu k/Wałbrzycha.
Kościół ZBAWICIELA w Opolnicy:
W oddzielających Kotlinę Kłodzką od reszty Śląska Górach Bardzkich, na wysokim brzegu Nysy Kłodzkiej (ok. 2 km na SW od Barda) rozciąga się wieś Opolnica wzmiankowana już w 1290 r. jako Gerardestorph. Ta oraz późniejsze nazwy wsi (Villa Gerhardi, Gerersdorf, Giersdorf) prawdopodobnie pochodzą od imienia założyciela wsi – Gerharda. W pobliskim Bardzie od około 1110 r. znajdowała się słynąca łaskami figurka Matki Bożej Bardzkiej – najstarsza drewniana rzeźba romańska na Śląsku. Do Sanktuarium Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim pielgrzymowano już w XIII wieku, a w XVII stuleciu przybywało tam 150 tysięcy osób rocznie. Mimo tak silnych wpływów katolickich Opolnica już od ok. 1530 roku była lokalnym ośrodkiem protestantyzmu, a luteranie wkrótce przejęli miejscowy kościół parafialny.
W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), chcąc uniknąć pacyfikacji wsi przez polskich lisowczyków lub wojska austriackie (jak to miewało miejsce w większości osad Kotliny Kłodzkiej) mieszkańcy Opolnicy opuścili swoją wieś i schronili się w lesie, w Górach Bardzkich. Pomiędzy górami dzisiaj zwanymi Leszkiem (530 mnpm), Klimkiem (530 mnpm) i Kukułą (570 mnpm) wybudowali nową osadę – „pustą wieś”. Stały tam domy, była też niewielka gospoda, a nawet obejścia z typowymi piwniczkami ziemnymi z murowanym wejściem. Szczątki tej osady odkryte zostały dopiero pod koniec XIX wieku. W 1653 roku miejscowy kościół siłą rekatolicyzowano Po 50 latach, w 1708 roku kościół wrócił do ewangelików (był to jeden z nielicznych kościołów, które udało się odzyskać luteranom w wyniku konwencji alransztadzkiej). Jako ewangelicki, kościół w Opolnicy pozostaje do dnia dzisiejszego.
W latach 1864÷1865 na miejscu starego ewangelicy wybudowali nowy luterański kościół pod wezwaniem Zbawiciela. Jest to budowla murowana, utrzymana w stylu neogotyckim.
Wyposażenie kościoła pochodzi z czasów jego budowy: neogotycki ołtarz, ambona, chrzcielnica i neoklasycystyczne organy wykonane przez Gottfrieda Riemera z Brzegu.
Obok kościoła epitafium Otylii Marii Frost de domo Bormann ur. 28.04.1820 r. i zmarłej 01.05.1846 r. w Opolnicy.
W Opolnicy znajduje się także cmentarz ewangelicki (pochówki odbywały się do lat 60-tych XX w.). Niestety został on prawie doszczętnie zdewastowany przez napływowych mieszkańców.
Na terenie wsi tryska źródełko wody siarczkowej (wg miejscowej legendy miał je odkryć Bolesłąw Chrobry). Nie jest to woda lecznicza, lecz woda stołowa. W II poł. XIX w. z inicjatywy Anny hrabianki Deym zagospodarowano turystycznie okolice wsi, a Otton hr. Schwerin wybudował tu pierwszą na ziemi ząbkowickiej elektrownię wodną (dzisiaj o omcy 0,4 MW). Przed II wojną światową działał tu ewangelicki dom wypoczynkowy dla diakonis, zwany domem Jadwigi. Obecnie jest to Ośrodek Wypoczynkowy „Złota Jabłoń”.
